Geschiedenis van het kleuren van haar (2)
Vorige paginaDe actuele trends en de aantrekkingskracht van bepaalde kleuren is het resultaat van andere vormen van aanbidding. De huidige vrouw (en man) wil een bepaalde haarkleur omdat een geliefde beroemdheid die ook heeft. Het gemak waarmee u tegenwoordig van haarkleur kan veranderen zorgt ervoor dat het een koud kunstje is om dezelfde haarkleur als uw idool te hebben.
Haarkleurformules
De eerste haarverven waren afkomstig van planten en insecten. Henna, kamille en indigo werden in Egypte veel gebruikt om het haar te kleuren en in tijden daarvóór werden bessen ook vaak toegepast om het haar een kleurtje te geven. Citroen en andere citrussappen, zwavel, aluin en mengelingen van honing werden gebruikt om het bleken van het haar in de hand te werken. Deze types van “natuurlijke” haarkleuring waren alomtegenwoordig en beschikbaar tot de 19de eeuw, periode waarin chemische ontdekkingen werden gedaan.
Ook vandaag de dag nog gebruiken we metaalzouten en er is een komisch tintje verbonden aan het feit dat de producten van tegenwoordig op basis van metaalzout voor het dekken van grijs haar kunnen de neiging hebben om het haar lichtjes groen te doen worden wanneer het product langer op het haar inwerkt.
In feite is het zo dat twee van de breedst bekende productmerken voor haarkleuring hun start kenden bij het begin van de 20ste eeuw. In 1907 ontwikkelde de Franse chemicus Eugene Schueller een haarverf gebaseerd op een synthetische formule van paraphenylenediamine, die hij Auréole noemde. Dit veranderde later in “L’Oréal”.
Een paar tientallen jaren later ontwikkelde de New Yorkse chemicus Lawrence Geld een haarverf die de haarschacht binnendrong en hij begon een bedrijfje om dit middel te produceren en te verkopen. Dit was de geboorte van “Clairol”. In 1950 zorgde hij voor een revolutie in de haarkleurindustrie door een haarkleuring te creëren en te introduceren die in één stap werkte, namelijk Miss Clairol Hair Color Bath. Dit was het eerste haarkleurproduct dat het haar kon verhelderen en kleuren (zonder gebruik van de hardere bleekproducten) in één proces.
De blijvende effecten
De mogelijkheid om de kleur van het haar permanent (tot de natuurlijke kleur genoeg uitgroeit om die te zien) en makkelijk te veranderen, wijzigde de houdingen die veel vrouwen hadden tegenover haarkleuring. In de jaren 20 veranderden jonge dames van haarkleur om hun stijlgevoel te wijzigen toen de Charleston periode losbrak. Dit werd gevolgd door de onvermijdelijke reactie van drastische veranderingen in de maatschappij en in de vroege jaren 30 was het haar kleuren iets wat enkel “meisjes van lichte zeden” deden.
Tegen het einde van de jaren 30 temperden de houdingen echter wat en het kleuren van haar werd opnieuw aanvaard.
Tegen de jaren 50 echter was er nog steeds wat schande mee gemoeid voor veel vrouwen, vooral wanneer het erop aankwam om toe te geven dat ze hun haar verfden. Eén van de hoofdredenen voor sommige vrouwen om haarverf te gebruiken was om de grijze haren te verbergen die hun leeftijd zouden verraden. De afwezigheid van grijs stond gelijk met het jonger zijn (of op zijn minst het jonger lijken).
Het is copywriter Shirley Polykoff die zorgde dat het verven van haar ingang vond bij de moderne vrouw toen ze een advertentiecampagne creëerde met de slogan “Doet zij het … of doet zij het niet? Enkel haar kapper kan het met zekerheid zeggen.” (“Does she … or doesn’t she? Only her hairdresser knows for sure.”) Deze langlopende advertentiecampagne is in belangrijke mate verantwoordelijk voor de drastische toename van de doe-het-zelf haarkleuringen.
Gedurende de volgende 20 jaar (tot de campagne stopte) steeg het aantal Amerikaanse vrouwen die hun haar verfden tot méér dan 40 % (en dit cijfer kwam van ongeveer 7 %). Deze langdurige resultaten verzekerden ook de toekomst van het bedrijf voor wie deze campagne bestemd was. Dit bedrijf was natuurlijk Clairol.
De reden voor het succes van de campagne was eenvoudig: de slogan hield in dat vrouwen – respectabele echtgenotes en moeders – het recht hadden om hun haar te verven als ze dit wilden en dat ze dit nu discreet thuis konden doen.
De jaren 70 zorgden voor nog een andere houding. Haar verven was niet enkel een recht, waardoor u uw grijze haren discreet thuis kon dekken, het was eveneens een beloning. De jonge advertentieverantwoordelijke Ilon Specht, die werkte voor L’Oréal, schreef een slogan die bij alle vrouwen weergalmde. Gelijke rechten waren “in” en vrouwen van overal ter wereld betoogden voor erkenning. De “L’Oréal” slogan “Omdat ik het waard ben.” (“Because I’m worth it.”) verklaarde krachtig dat elke vrouw het recht had om om het even wie te zijn en dat “L’Oréal” haar zou helpen om zichzelf opnieuw uit te vinden op om het even welke gewenste manier.
©Kapsels.net
Zie ook: Haarverzorging door de tijd heen